СТОП ЗА ЦЕНЗУРАТА: Директорот

„Карактерот на еден човек ќе го запознаеш
дури откако ќе ти стане претпоставен“
(Ремарк)

Првпат кога прочитав дека имаат блог мислев дека е некаква заебанција. Ама после испадна дека навистина отвориле блог. (Темпларите, де)


Првиот пат кога бев на нивниот блог немав појма кој го уредува. Ама после, извори кои сакаат да останат анонимни ми шепкаат дека го уредува типот на фотографијата. (Филип, де)


И тогаш почнав да се прашувам. Дали е можно до таа мера оперативната обработка на службите да остава траг во карактерот на тој што е предмет на обработка. Лоша работа е да си дисидент на 25 години, бидејќи веќе на 35 се ќе забораиш. И идеали и бутур. Ама после ми текна на Че Гевара, на Панчо Вила, на Унамуно и на милион други млади дисиденти кои цел живот останале да се борат за своите идеали. Па и они имале по 25 години кога се побуниле против системот, но цел живот останале да се борат за своите идеали. Првиот, дури, напуштил место гувернер на Народна Банка и отишол да се бори во беспаќите на Африка и џунглите на Латинска Америка.
Ама после се свестам и си велам: „Е кибицер, будало една. Со кого ти ги споредуваш Че Гевара, Панчо Вила и Унамуно. Со овој нашиов. “ (Будала сум, нели?)

Навистина е лошо цел живот да си навикнат да ти ласкаат, да ти се пегмезат разно разни педерчиња (што од навика што од мака). Тоа навистина остава поголем ожиљак дури и од оној на службите. Некако се навикнуваш на фелацио (партиско - политичко, де) и мислиш дека е нормално да го слушаш само она што сакаш да го чуеш. Ти ласкаат вработени кои од страв за парчето леб се топат пред тебе како капка снег. Потоа, ти ласкаат секретарки кои на секој можен начин гледаат да ја сочуваат работата. Ти ласкаат дури и на улица во желба да ти се допаднат. Потребата за ласкање е навика, а секоја навика е ептен опасна работа. Што ако се најде некој кој размислува поинаку и со своја глава; некој, на кого баш и не му е гајле дали ќе го избркаш од работа и кој воопшто не е заинтересиран за трошките кои од време на време им ги фрлаш на обичните „непросветлени“ смртници. Е тогаш на сцена стапува нејзиното височество - ЦЕНЗУРАТА!!!!

ЦЕНЗУРАТА НЕГО ШТО!!!! Јас на него. Па он е институција за мене, ееееј. Што има јас да му го кажувам она што другите се плашат да му кажат у лице . Што има јас да размислувам со своја глава. Па има кој да размислува место мене.
Е мој Панчо Вила, не одат тие работи така. Фотељата го чини човека слеп, глув и ептен суетен.
Нејсе...

Секој има право на мал дел од џунглата наречена Блогосфера. Секој има право да си брани територија. Блог ми е двор ми е!!!! Следствено на тоа има право и на ЦЕНЗУРА!!!! Ама во тој случај нека не продава чушки за слобода на изразување и остали европски флоскули.
Се сеќавам на еден февруарки ден, сличен на овој, кога едно младо апсолвентче по филозофија, нешто малку постаро од мене, пред кордонот полиција го извади Орвела и гласно го читаше пред нас безимените револуционери. Тогаш бевме спремни на само еден негов повик да го изодиме Скопјево и долж и попреку.
Ама не за џабе велат: „дај му на човека власт за да видиш каков е. Или уште подобро дај му блог да видиш колку е подготвен за демократија.“

Друже директоре... Па Ние се боревме против цензурата. Се сеќаваш на пишувањето на онаа плавушата од Дневник; дали помниш кога качен на железните барикади пред Собрание повика да испраќаме писма во редакцијата на Дневник; дали се сеќаваш на прилозите кои одеа на А1, на цензурата од страна на Студентско радио...
Е мој директоре... Се си заборавил. А десет години и не се така долг период во животот. Па ти повикуваше да им се спротиставиме на лажните вредности и да не дозволиме да ни издаваат налог.

СТОП ЗА ЦЕНЗУРАТА!!!!

п.с.
А Јас и сите кои ги познавав, тогаш, пред десет години, му веруевме. Ебеш ми мајку ако не му веруев.