мојата вечерашна историја

Кога пред неколку месеци се закачив за блогерајот, не ни претпоставував дека така лесно можам да се навлечам. Блогот го отворив сосема случајно, со некоја друга намера, без намера да „заглавам“. Ама животот би бил премногу досаден и монотон, ако одвреме навреме не се случуваат некои непредвидливи работи.

За целиот овој период откако користам интернет, од далечната 1998 г., ниту еднаш не сум почуствувал желба да се сретнам , face to face, со некој од моите виртуелни пријатели и „непријатели“. Така беше до вечерва.

Веќе извесно време сум редовен посетител на еден од блоговите. Сосема случајно налетав на блогот, но, уште толку, понамерно почнав да станувам негов редовен посетител, да не речам кибицер. (можеби ќе го најдете во мојата препорака за читање, а можеби и нема) „Кликам“, а особено коментирам, само онаму каде што ќе оценам дека мојата посета ја сфаќаат добронамерно. Освен, тоа, за сите овие години на интернет, имам едно правило: никогаш, face to face, со витуелните пријатели. А Зошто? Ете така, без поголема причина. Можеби страв дека реалноста е поинаква: дека сите ние нешто глумиме, се фолираме, се правиме паметни, се фалиме колку сме начитани, наслушани музика, колку ги мрзиме Цеца и Анелија...... а неретко вистината е поинаква.

Во виртуелниот свет, всушност, целосно се откриваме, онакви какви што навистина сме. Анонимноста ни го овозможува тоа. Едноставно, кога се работи за некомерцијални цели, како што е блогот, тогаш блогерот нема потреба нешто да глуми, да се праи фраер или да изиграва „Elton fucking John“ (ах, тие Т.Б.Трачери). Кој би бил мотивот?

Обично, луѓето имаат една претстава за некоја личност додека се линкаат со неа, (демек се допишуваат по меил, месинџер, мирц и сл.) а, потоа, откога, ќе се видат во real time & place добиваат поинаков впечаток. Зошто е тоа така – Којзнае? Веројатно психолозите за ова можат да напишат цела докторска. Ма каква докторска, цели томови - од психоаналитички, бихевиористички и уште каков ти не аспект. Дали навистина можат објективно да дојдат до посакуваниот одговор – веројатно Да. Но животот, навистина, би бил премногу досаден и монотон, ако одвреме навреме не се случуваат некои непредвидливи работи.

Она што стоеше во мојот интернет Устав беше чл.4: „секогаш кога е можно, избегнувај real time контакт со лица со кои се допишуваш на интернет, а посебно со цурици од мирц“. Мошне строг член, но нели Уставот мора да се почитуе по секоја цена. (Не, не сум геј, ами 100% стрејт. Додуша, еднаш, кога бев на теренска настава....:)))))

Ни самиот не знам како. Сосема случајно, онака ко на шала: прво еден смс, па друг, па трет. „Ај, денес, у 8:30 да се видиме“. На моја иницијатива? Ма какви моја, туку нејзина чоече:)))) Јас сеуште се држев до Уставот. (ебати Уставот).

Повод: сосема пристоен; Место: нешто сосема спротивно на бивша „Ива“ и денешен Планет; Знак за препознавање: „Јас сум ниска со „таква и таква коса“, „еј супер и јас сум низок со „таков и таков тен“.

Обавезно туш, брич и „ливанто“. Стандард.

По пат една мисла: „Еј чоече, па ти дали си нормален – го кршиш Уставот“ – „Кој го ебе Уставот“.

„Што ако не е она туку он“ - „Е големо чудо де“.

„Што ако е фрик“ – „Е нема да ти биде прво излагање со фрикови“.

„Што ако е заговор“ – „Е ти си навистина за лечење“.

А не беше ниска. - Ме излажа.

Што? Дали беше заговор? - Па ти навистина си за лечење.

Не беше ниту фрик. Онака сосема нормална, да не речам ОК. Баш како што ја бев насликал у глаа.

Од тема у тема и веќе е 23:00 часот. „Кога пројде мајку му?!? Ај да платиме и бегаме“.

Прекрасена вечер. Се надевам обострана.

Назад кон дома, само една мисла: „probably, this is a beginning, of an beautiful friendship”. Па и одозгора на Цветници. Ајде ти се молам.

Епилог:

Вечерва го прекршив мојот Устав. Веројатно е време за промени; за нов охридски договор. Нели, животот би бил премногу досаден и монотон, ако одвреме навреме не се случуваат некои непредвидливи работи. Па одозгора и убави.