четврток, јануари 25, 2007

Штафета - ама не на младоста

Другарот Тито го паметам како во магла. Избледена слика од моето најрано детство. На мои три - четири години ја паметам Партизанска (кај Мали Одмор) украсена со знамиња и многу народ. Ќе проаѓала штафетата.
- „Што е тоа штафета, дедо“ - го прашав дедо ми.

- „Кога ќе пораснеш ќе сфатиш“ - одговори.


П
ораснав, а никогаш не сфатив како, само после десетина години, оние кои тогаш ја пееја „Друже Тито ми ти се кунемо“ почнаа да си ги палат куќите „ложејќи се“ на Слобо, Туѓман, Шешељ, хосовци, книнџи и остали „минџи“.


Прифаќајќи ја штафетата од Рибар решив да се претставам низ фотографии.

***

Брат ми и јас

Dexi и јас

второ одделение (03.04.1984)

денот кога дипломирав

денот кога магистрирав

На крајот ред е да ја предадам штафетата на друг.

Психолог
Моби
Волан
Катика
Мислешево
Ѓоле

3 коментари:

Photo Volan рече...

Абе штафети трчаат малку помлади ... а ние постарите кибицираме од страна и маваме сеири ... :)

Драган Зајковски рече...

Веројатно знаеш кои школки се најубави. Јас додуше никогаш не сум бил по морска храна, ама...

Затоа секогаш имај на ум: „Мажот е стар колку што се чувствува стар, а жената колку што изгледа“. (Мартин Колинс)

поздрав. Најголем у свет.

Анонимен рече...

Мило ми е што вака се запознавме..а кучето...ех...