Другарот Тито го паметам како во магла. Избледена слика од моето најрано детство. На мои три - четири години ја паметам Партизанска (кај Мали Одмор) украсена со знамиња и многу народ. Ќе проаѓала штафетата.
- „Што е тоа штафета, дедо“ - го прашав дедо ми.
- „Кога ќе пораснеш ќе сфатиш“ - одговори.
Пораснав, а никогаш не сфатив како, само после десетина години, оние кои тогаш ја пееја „Друже Тито ми ти се кунемо“ почнаа да си ги палат куќите „ложејќи се“ на Слобо, Туѓман, Шешељ, хосовци, книнџи и остали „минџи“.
Прифаќајќи ја штафетата од Рибар решив да се претставам низ фотографии.
четврток, јануари 25, 2007
Претплати се на:
Коментари на објава (Atom)
3 коментари:
Абе штафети трчаат малку помлади ... а ние постарите кибицираме од страна и маваме сеири ... :)
Веројатно знаеш кои школки се најубави. Јас додуше никогаш не сум бил по морска храна, ама...
Затоа секогаш имај на ум: „Мажот е стар колку што се чувствува стар, а жената колку што изгледа“. (Мартин Колинс)
поздрав. Најголем у свет.
Мило ми е што вака се запознавме..а кучето...ех...
Објави коментар